Parasolpolitiek en ‘Pizzakoeriers’

Eén weekend. Tenten, campers, caravans, zonnebrand, een gitaar en een barbecue die z’n eigen tempo bepaalde. Voeg daar een paar onverwachte gesprekken, een watergevecht en limoncello — oh nee, toch niet… — aan toe, en je hebt een kampeerklassieker. In de categorie: heerlijk chaotisch, en volgend jaar doen we het weer nét zo.

Iedereen druppelde op z’n eigen moment binnen. Frank en Hanneke kwamen bijvoorbeeld met een caravan uit 1971, die er verbazend fris uitzag. Waarschijnlijk beter onderhouden dan sommige van onze huwelijken. Jan en Marjan – onze pensionado’s met internationale camperstatus – kwamen ook even buurten. Goede gesprekken, veel wijn, maar slapen deden ze niet. Ze hadden hun camper net verkocht, dus dat zat er niet meer in. Wie verkoopt er nou z’n camper op dé kampeerdag van het jaar?! En als laatste kwam Erik P. aangesukkeld met zijn biechthok op wielen.

Het opzetten van het kamp verliep soepel, tot het moment dat de eerste discussie ontstond: gaan we in de schaduw eten, of zetten we een parasol neer? Marjan en ik stonden al in de schaduw, maar we waren in de minderheid. Democratie is keihard. Er kwam een parasol. Achteraf best fijn.

De barbecue ging aan om half zes en al om 9 uur kwam de eerste kippendij er halfgaar vanaf! Iedereen zei uit beleefdheid “ik had toch geen honger”, terwijl we stiekem al 16 stokbroden naar binnen hadden gewerkt.

En toen bleek Erik P. ineens singer-songwriter te zijn. En mogelijk ook parttime drugsdealer, al bleef dat onduidelijk. Ik citeer: “Ik werk met kennismakingspakketten de eerste vijf gram is gratis,”. En dat terwijl hij zich altijd voordoet als dominee.  Het hele weekend verkondigde hij dat al zijn zondagen in 2026 al zijn volgeboekt. De vraag is of hij uit het Woord leest of ‘pizza’s’ aan het bezorgen is.

Denise was ook weer aanwezig met haar flauwe grappen. Maar als er een echte grap viel, had ze soms de reactietijd van een camper met lege accu. Riëtte had, net als vorig jaar, de limoncello uit de vriezer gehaald. Ze noemt het een traditie. Wij noemen het een koude blamage, maar goed: gelukkig hadden we nog 96 bittergarnituurhapjes.

En ja, tussen de grappen, badmintonrackets en marshmallows door, gingen de gesprekken bij het kampvuur ineens dieper. Over therapie, trauma, over momenten waarop God dichtbij was en over dankbaarheid. Het was bijzonder hoe open iedereen was. Juist dat maakt zo’n weekend waardevol: dat je elkaar leert kennen, niet alleen via tentstokken en wijn, maar ook via wat er vanbinnen leeft. Zelfs toen Mark halverwege in slaap viel, bleef het mooi.

De volgende ochtend stond Frank op met honger. Hij vond het ontbijt van Agnes wat beperkt. Niet slecht, maar “meer brunch dan brandstof zeg maar.” (Frank zegt vaak ‘zeg maar’, zeg maar.) Dus hij besloot zelf eitjes te bakken en uit te delen, met een toewijding alsof er Michelin-sterren uitgedeeld werden aan de campingtafel, zeg maar.

Daarna had Mark nog een toernooi met oud-Hollandse spellen bedacht. Iedereen keek alsof hij net had voorgesteld om de marathon van Putten te gaan lopen met 30 graden. We deden toch mee. En het was verrassend leuk. We ontdekten dat Riëtte oergeluiden kon produceren die normaal alleen in natuurdocumentaires te horen zijn. Ze won met Kubb en liet dat luidkeels horen. Het eindigde in een watergevecht. Kinderen, volwassenen — alles nat.

Maurits had zich even teruggetrokken en lag rustig te slapen in het gras. Hij wilde even niet socializen. Dat duurde twee minuten. Toen werd hij natgespoten. De timing was perfect.

Pauline viel ook op, zoals altijd. Ze vond het opmerkelijk dat iemand een poll in WhatsApp stuurt om een datum te prikken voor een kinderfeestje. Alsof je een coalitie moet vormen om taart te eten. Ook vroeg ze zich hardop af of we als samenleving nog te redden zijn, nu iedereen ChatGPT inschakelt om voor je te denken — of erger: te schrijven 😉 Zit wat in.

Zo’n weekend is precies wat je nodig hebt. Een bonte mix van slap geouwehoer, onverwachte openhartigheid en kinderen die watergevechten winnen. We gingen even samen uit de dagelijkse sleur. Dat maakt het de moeite waard.

Volgend jaar doen we het gewoon weer. En dan… met limoncello die écht koud is.