Zijn we er al bijna? De heenreis van onze zomervakantie

We vertrokken met de camper richting een internationale tour van drie weken door Europa: via Duitsland en Zwitserland naar Italië, Frankrijk en uiteindelijk Zeeland. Klinkt idyllisch niet?Nou... daar dacht het weer, onze kinderen en een modderveld bij aankomst net even anders over. Maar goed, wij zijn de beroerdste niet. Dit is het verslag van onze heenreis van de zomervakantie. Van Juf Roos op standje repeat tot een trouwdag vol regen. Want vakantie begint niet pas bij aankomst, het begint al bij het eerste hoe lang nog?

Zaterdagochtend. We gaan op zomervakantie. Drie weken lang met de camper langs Duitsland, Zwitserland, Italië, Frankrijk en als toetje nog even Zeeland. Geen ingewikkeld plan, gewoon lekker onderweg zijn, onderweg zijn, en... nou ja, onderweg zijn.

Voordat we überhaupt een kilometer gereden hadden, hadden we al drie gesprekken gevoerd over de route. Zowel mijn vader als mijn opa vroegen, los van elkaar maar met exact dezelfde blik: rij je dan via Basel?

Eerlijk? Geen idee. Zoals altijd bracht oma Gerry bij het afscheid nemen een boodschappentas vol cadeaus voor de kinderen. Alsof we drie maanden door Siberië trekken zonder speelgoed of winkels. Lauren had net haar rapport gekregen dus gingen we nog even snel naar opa en oma (waar we toch nog onze vergeten spullen na een dag oppassen op moesten halen) en ze vroeg meteen: mag ik nu m’n cadeau? Oma had het rapport nog niet eens opengeklapt. Kinderen van nu. Brutale snotapen. Vroeger mocht je blij zijn als je na een goed rapport een lolly kreeg. Een zuurtje als je net een onvoldoende had weten op te trekken naar een zes min.

Anyway, we vertrokken. Na een hoop inpakken, reorganiseren en een laatste wc-bezoeken, reden we. Het eerste half uur klonk er Juf Roos uit de speakers. Mini-disco, polonaise, handen in de lucht, je kent het. Daarna begon Lauren aan haar drie-minuten-cyclus:

Zijn we er al bijna?

Hoe lang nog?

Mag ik filmpjes kijken?

Ik heb honger.

En dan weer opnieuw.

Maar eerlijk is eerlijk: de reis ging prima. Geen files, geen ruzie, geen omwegen door Beieren omdat iemand dacht dat ‘snelste route vermijden’ een goed idee was. We kwamen aan op Camping Durlach in Duitsland: prima plek voor een nacht. Normale wc’s, leuke speeltuin, ruim veldje. Lauren had meteen een vriendinnetje. Top.

De volgende dag Zwitserland in, richting Lugano. We hadden een plekje aan het water geboekt. Klinkt idyllisch hè? Bij aankomst werden we verwelkomd door... wind en regen. Niet zo’n gezellige zomerbui, nee echt van dat water-zijkant-van-de-camper afstromend regen. Rennen naar de receptie, zeiknat worden bij het inchecken, en dan rijden naar het veld: één grote waterplas. Precies op onze plek. Natuurlijk.

We zetten de camper neer op het minst drassige stukje, legden Noa, die dringend een dutje nodig had, in bed, en besloten: als de regen stopt, zetten we alles op. De regen stopte niet. Dus alleen camper waterpas gezet, camperdeur dicht en het “vakantiegevoel” er met een pizza in proberen te duwen.

Toch werd het nog gezellig. We projecteerden een kinderfilm op het raamscherm met de beamer, Lauren helemaal in haar nopjes. Even dat heerlijke gevoel van: we zijn samen, warm, droog en de vakantie is begonnen. Oh ja het was ook nog onze trouwdag. Zes jaar alweer. Geen uitgebreid diner, geen glaasje wijn met uitzicht, maar wel een pizza, twee slapende kinderen, een warme camper en een serie via de beamer. En eerlijk? Het was perfect.

Volgende keer vertel ik je over de (camper)klim naar Monte Brè. Denk haarspeldbochten, een touringcar als tegenligger op een smalle bergweg. Hebben we onze bestemming gehaald?

Wordt vervolgd.